CANIM IHLAMUR

Artık sonbaharın kendini iyiden iyiye hissettirdiği günlerden biriydi. Hava soğumaya başlamıştı ama güneş yine de varlığıyla yeryüzünü ısıtıyordu. Feride tam güneşin en güzel vaktinde “Artık bir kahveyi hak ettim.” diyerek balkona çıktı. Dalları balkona doğru uzanan ıhlamur ağacına doğru bakarken buldu kendini... Bu ağacın ne zamandan beri orada olduğunu hatırlamaya çalıştı. Kendini bildi bileli o ağaç oradaydı. Otuz yıldır her haline şahit olmuştu.

İlkbaharda yeşil yeşil filizlenerek çıkan yaprakların neredeyse her halini ezbere biliyordu. O yaprakları saklayan tomurcuklar açar, büyük yapraklar çıkarken dökülür, etrafa konfeti gibi dağılırdı. Ihlamur ağacının yaprağının altı griye benzeyen kurşuni bir renkteydi. Feride bir gün merak edip araştırmış, sonunda öğrenmişti. “Gümüşi ıhlamurmuş adı, yapraklarının altından dolayı.” diye heyecanla anlatmıştı her gelen misafirine.

Yapraklardan sonra yaza doğru ıhlamur çiçekleri tomurcuklanır, haziran ayında ıhlamur çiçeklerinin kokusu tüm mahalleye yayılırdı. O tatlı sarı renkleriyle insanı kendine hayran bırakırdı. Çiçekleri dalda öyle pek uzun durmazdı, bir iki hafta içinde tohuma dönerdi. Ihlamuru hem toplamak hem de kokusundan mest olmak için kalan zaman oldukça dardı. O kısacık süredeki kokusu bile unutulmazdı…

Çiçeklenme süreci bittikten sonra sonbahar gelene kadar yaz boyunca yaprakları rüzgârda salınır, gölgesiyle serinlik verirdi. Yaprakları artık sararmaya başlar, yavaş yavaş dökülür ve kışın sadece gri gövdesi kalırdı.

Feride ıhlamur ağacının bir yıllık tüm sürecini düşünürken “Ah o ıhlamur kokusunu şimdi de alabilsem.” diye geçirdi içinden. “Tüm yıl o kokuyu alsak ne güzel olur. Mis gibi… ”

İnsan her güzel olan şeyin hayatında daimi olmasını ister ama hep orada olanın da normalleştiğini unutur. O yüzdendir ki, ne heyecanlarla aldığı o mantoyu sonraki sene aynı heyecanla giymez. Kaç gece hayalini kurduğu o muhteşem dolap zamanla onun için diğer dolaplar gibi olur. İnsan şarkılar, şiirler yazdığı sevdiğiyle evlenip hep aynı evin içinde yaşamaya başlayınca o heyecan zamanla unutulur.

İnsan zamanla alışır ve normalleştirir.

Senede bir iki haftalık o tatlı koku nasıl her sene insanı kendine hayran bıraktırıyor… Çünkü yokluğuna da şahidiz. Bu aynı bir şeyi kaybetmeden kıymetinin anlaşılmadığı gibidir.

Bir şeyin varlığı kadar yokluğu da kıymetlidir. Yılda bir iki kez yapılan yemekle her gün yenen yemeğin etkisi aynı mıdır?

İnsan kendisine faydası olan, keyif veren şeylerin hep devam etmesini ister. En sevdiği dizilerin hep sürmesini, arkadaşıyla geçirdiği vaktin hiç bitmemesini, okulların hep tatil olmasını, annesinin hep köfte patates yapmasını, bütün yıl yazın devam etmesini ister. İster de ister… Ama bu istekler insanın faydasına mıdır?

Feride, kahvesinden son yudumunu da alırken saksıdaki kasımpatıya baktı. Adı üstünde, kasım çiçeği. Yılın son demlerinde gözlerini şenlendiriyordu ve o da ilkbaharda çiçeklenmiyordu. Her çiçeğin kendi vakti vardı. Kendi faydasını ve güzelliğini sunduğu vakti…

“O ıhlamur çiçekleri şimdiye kadar sürse o havada belki de kasımpatı açmayacaktı. Bu kadar çeşit, renk olmayacaktı. Gerçekten her şey vaktinde ve olduğu kadarıyla güzel. Daha fazlasını istemek nankörlük” diye geçirdi içinden. Artık üşümeye başlayan Feride içeri girdi.

Ve insanoğlu isteklerinin tutarsızlığını fark ettiğinde tıpkı kışın karda açan kardeleni haziranda istemesi gibi mutsuzluğa dalıp gitti…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi”, programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.