HAYATTA DURAĞANLIK YOK

  

 

Her sabah ağlayarak okula gitmek, rutini haline gelmişti Ayşe’nin. Artık ne deseler ikna edemiyorlardı onu. Okul öncesi, anaokulu ve ilkokul birinci sınıf derken, “Ben okula gitmek istemiyorum.” diye kararını almıştı. 

Psikolog, pedagog dahil çalmadıkları kapı kalmamıştı. Kim ne derse yapan anne ve babası artık yorulmuş, çaresiz kalmışlardı. Evet, her şeyin doksan dokuz çözümü vardı ama nasıl? İçten içe üzülen ebeveynleri, “Ne olacak bu çocuğun hali?” diyerek endişeleniyorlardı. Ayşe’ye sınır koyamayan babası, bazen öfke nöbetleri geçiriyor, bazen merhamet edeyim derken taviz veriyordu.  

Daha küçüklüğünden yemek yeme problemi başlamış, alerjik bir çocuktu Ayşe. Bebekliği de bir o kadar zor geçmiş, yaşıtlarına göre gelişimi geriden takip etmişti. Ağlayan, mutlu olmayan bir çocuktu. Daha sekiz yaşındaydı ama annesini, babasını parmağında oynatıyordu. 

Babasının lokantası vardı. Gece geç saatlerde, herkes uyurken eve gelen babası çoğu zaman ertesi gün görürdü çocuklarını. “Baban eve ne zaman geliyor?” diye soranlara, “Yarından yarına.” cevabını verirdi. Evin küçük çocuğuydu ve iki ablası vardı. Her dediği yapılan, bir dediği iki edilmeyen Ayşe, ‘yok’ kelimesini, ‘hayır’ kelimesini duymaya tahammül edemiyordu. Babası da, “Zaten yeteri kadar ilgilenemiyorum.” diyerek istediği her şeyi alıyordu. Doyumsuz, tatminsiz, küçük şeylerle mutlu olamayan şımarık bir çocuk olmuştu. 

 

 

Okula gittiğinde zorlanmış, “Öğretmenimi sevmiyorum, değiştirelim.” dediğinde, anne babası ilginç bir şekilde, “Ayşe sevmediyse o zaman değiştirmeliyiz.” diyerek öğretmeni değiştirmişlerdi. Ama yeni gelen öğretmeni ile de aynı sorunlar yaşanınca, annesi Fatma Hanım yanlış yaptıklarını fark etti. “Bu problemi nasıl çözebilirim?” diye araştırmaya başladı. 

Gittiği bir seminerde, “Sınırları olan imtiyaz sahibi olur.” denilince bunu uzun uzun düşündü. Evet, onlar anne baba olarak çocuklarına sınır koymamışlardı. Annesinin “Hayır.” dediğine, babası “Evet.” diyordu. Annesine yaptıramadığı şeyleri, babasına yaptıran Ayşe, sınırları zorluyordu. Annesi ona kural koyduğunda, ”Seni sevmiyorum.” diyebiliyordu. 

Çocukları böylelikle hem küstah hem mutsuz hem de doyumsuz olmuştu. Günlük yapması gereken rutinleri de artık yapmak istemiyordu. Her şey ona yük geliyordu. Kimseyle iletişim kurmak, hatta kımıldamak bile istemiyordu. Okulu da ona ağır geliyordu. Evde oturup sadece bilgisayar oynamak istiyordu.

Annesi Fatma Hanım, öncelikle oyun bağımlılığını bitirme kararı aldı. Artık eline tablet, telefon vermiyordu. Küçük çocuğu ile daha çok ilgileniyor, birlikte mutfağa geçip pastalar, börekler yapıyorlardı. “Hadi birlikte ev silelim, hadi birlikte ev toplayalım, hadi birlikte bulaşık makinesini düzenleyelim.” derken vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorlardı. 

 

 

Gün geçtikçe düzeliyordu küçük Ayşe. Yarının sağlıklı nesillerinden olabilmesi için hareket halinde olması, yaşına göre minik minik sorumluluklar alması onu bağımlı olduğu bilgisayar oyunlarından hem uzaklaştırmış hem de mutlu ve kendine güvenen bir çocuk olmasını sağlamıştı. 

Deneyimsel Öğreti der ki; “Bu hayatta durağanlık yoktur.”  

Fatma Hanım, “Harekette bereket vardır.” sözünün ne anlama geldiğini anlamıştı. Küçük çocuk bile olsa sorumluluk vermesinin hayatta onu bereketlendirdiğine şahitlik etmişti.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.