NE VAR SANKİ ELİME Mİ YAPIŞACAK?

 

 

“Hadi bakalım şimdi oyuncaklarını toplamayaaa...” dedi Ayşe. Ama odaya bir girdi, oyuncaklar çoktan toplanmıştı. Kızı Melis de şaşırdı; “Anne, bir peri odamı toplamış.” dedi. 

Ayşe ise durumu anlamıştı. Anneannesi torununa kıyamamış ve o yemek yerken oyuncakları toplayıvermişti. “Ne var sanki elime mi yapışacak? Yeter ki torunum rahat etsin.” diyordu. ”Küçücük çocuk nasıl toplasın onları? Siz bu çocuğa çok yükleniyorsunuz. Üç buçuk yaşında o daha nasıl yapsın bunları, oyuncaklarını toplayamaz?” diye bir yandan mırıldandı, anneanne...

 

Ertesi gün okula giderken annesi “Ayakkabılarını giy yavrum hadi çıkıyoruz,” dedi. Bir de baktı ki Melis’e ayakkabılarını anneannesi çoktan giydirmişti. “O daha çocuk ama yavrucuğum... Hem sizin aceleniz var, geç kalmayın diye giydiriverdim, ne var sanki” dedi. 

Akşam oldu ve Melis’in uyku saati geldi. “Beni anneannem uyutsun,” dedi. “Anneanneciğim bana masal da okur musun?” “Kuzum, tabii ki okurum.” 

O sırada annesi Melis’e; “Hadi bakalım dişlerini fırçala, pijamalarını giy kızım” diye seslendi. Biraz zaman sonra bir de baktı ki anneannesi Melis’in üstünü giydiriyor. “Anne!” diyebildi, Ayşe sadece... Hemen söylendi, anneanne; “Yakası dar bu pijamaların, giyemiyor ama çocuk... Ne yapayım? Hem ne var sanki bir pijama giydirdiysem? Zaten 1 aylık geldim, ben gidince siz ne yaparsanız yapın. Benim yanımda torunumu üzmeyin.” dedi.

 

 

Böyle böyle günler geçti. Ayşe, annesiyle konuşmaya çalışsa da başaramadı. Melis ise günden güne özellikle anneannesine karşı şımarmaya başladı. Parka gittiklerinde eve dönerken sorun çıkartıyor ve istemediği bir şey olunca zıplayarak ağlıyordu. Anneannesi akşam yemeğini hazırlarken Melis paçasına yapışmış onunla oyun oynamak istiyor. “Hayır” cevabını duyunca hepten çıldırmış gibi davranıyordu. Anneanne şaşkındı. Sahi ne olmuştu güzeller güzeli torununa? Neden mutlu olmuyordu bir türlü? Oysa her istediğini fazlasıyla yapıyordu. Üzülmüştü, olanları kızı Ayşe’ye anlattı. Ayşe ise annesinin artık onu anlayabileceği umuduyla anlatmaya başladı.

“Anneciğim, Melis yaşına göre verilen sorumlulukları yapabilecek beceriye sahip bir çocuk. Biz ona eziyet etmek için sorumluluk vermiyoruz. Gücü neye yetiyorsa, ondan onu bekliyoruz. Ayakkabılarını giymesi, kolay olan kıyafetlerini giymesi, oyuncaklarını toparlayabilmesi gibi... Kendi isteklerinin bedellerini kendisi ödeyebilecek bir çocuk yetiştirmek istiyoruz. Böylece Melis bizimle hayata katılmış oluyor. Eğer biz onun yerine, onun yapması gerekenleri yaparsak Melis her şeyin çok kolay elde edildiğini düşünecek ve imkanlarını kolay harcayacak. Ve ömrü boyunca hep insanlardan bir şeyler bekleyecek. Ve bulduğu ile de asla yetinemeyecek. Bu sebeple de hayatta hep mutsuz olacak” 

 

“Bedel alan bedel aldığına nankörleşir.”

 

 “Melis’in sorumluluklarını onun yerine yaptığımızda daha iyi bir çocuk olmayacak. Bütün bunlara rağmen sana iyi mi, davranacak? Elbette ki hayır... Her yaptığın kolaylığa karşılık o daha fazlasını isteyecek. Biz onun isteklerine yetişemeyince bize daha da öfkelenecek, yaptığımız iyilikleri de görmezden gelecek. Yani bizim onun yerine yapacağımız her görev onu daha da bozacak.”

 

“Bedel ödeyen, bedel ödediğine değer verir.”

 

“Canım annem, bizim çocukluğumuzu düşün, sen bizi nasıl yetiştirdin? Bize hep sorumluluk verdin. Çöpleri atmak hep Mehmet'in işiydi. Tozları Aynur alırdı. Ablam ortalığı süpürürdü. Ben de kardeşimi oyalar, onu oynatırdım. Ve ne kadar mutlu çocuklardık... Yetinmeyi öğretmiştin bize. Şimdi sen de bana müsaade et, lütfen... Bırak Melis de bizim gibi mutlu olabilen bir birey olsun.” dedi. Annesi dinleyince kızına hak verdi.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.