SIĞAMIYORUM BU HAYATA

 

“Ay of ah…”

Daha iki hafta önce aldığı pantolonun içine giremiyordu.  İki hafta geçmeden kilo mu almıştı gerçekten? Ne kadar da beğenip almıştı oysaki. Şimdi geri de veremezdi. Zaten sezon sonuydu ve daha büyük bedeni de kalmamıştı.

Derin bir iç çekti, gözleri doldu. Neredeyse ağlayacaktı, kendini yatağa bıraktı. Tıpkı pantolona sığamadığı gibi odasına da sığamadığını hissetti. Minnacık odada duracak yer kalmamıştı. Her yer karman çormandı. Annesi ne zaman temizlik yapsa “Ah ne olacak bu kızın hali” diye üzülürdü. “Evde kalacak bu başımıza. Kızım az düzenli derli toplu ol. Böyle mi öğrettim ben size?” Haklıydı annesi üzülmekte. O da üzülüyordu ama yetişemiyordu bir türlü. İşten eve, evden işe derken zaman su gibi akıp gidiyordu ve Neriman bir türlü yapmak istediklerini yapamıyordu. Üniversite bittiğinde ne büyük hayalleri vardı oysa. İyi bir işe girecek, fırsat buldukça dünyayı gezecek, yeni diller öğrenecek, hayallerinin erkeğiyle evlenecekti… Ama gel gelelim mezun olduktan sonra iş bulması bile 3 senesini almıştı. Şimdi de geçim sıkıntısı kapıyı zorluyordu. Bırak dünyayı gezmeyi arkadaşlarıyla hafta sonu kaçamağı bile yapamamıştı henüz. Ya parası olmuyordu ya da zamanı.

Yeni girdiği işinde de kendini kanıtlamak için gece gündüz çalışıyordu. Mesaiye mi kalınacak? Neriman kalır. Yarın ofisin erken açılması mı lazım? Neriman gelir. Cumartesi temizlik var birinin ofiste durması lazım. Neriman durur. Tüm bunlarda sorun yoktu. Çıraktı ve çıraklığı bitene kadar ekstra emek vermekten korkmuyordu. Ancak bu streste kendini yemeğe vermişti. Ya hafta sonlarını evde sosyal medyadan gördüğü tatlı tariflerini yaparak geçiriyordu ya da kazandığı az parayı dışarıda yeni açılan mekanlara giderek harcıyordu. Büyük emekler verip kazandığı parayı da birkaç saatlik tatlı hazlara harcıyordu.

“OOFFFFF! Yetti ya!”

İçine girmeye çalıştığı pantolonu aldıkları günü hatırladı. Çok beğendiği için kardeşine de bir tane almıştı. Kardeşi “Abla boş ver önümüzdeki ay alırız, tüm paranı harcama.” dese de Neriman’ın ablalık damarı kabarmıştı. Sonra oturup bir güzel tatlılarını yemişlerdi. Kardeşi, “Bir tane alalım tatlıyı, bölüşürüz.” deyince Neriman sinirlendi. “Kızım bir tatlı da yiyemeyeceksek niye çalışıyoruz?”

 Neden çalışıyordu sahiden? Kendine hiç bunu sormamıştı? Gerçekten onca emek onca zaman, çıkıp alışveriş yapıp kendini birkaç gün iyi hissedebilmek için miydi? Peki, hiç mi tüketim hakkı yoktu?

İnsanın ne kadar tüketim hakkı olduğunu, ne kadar ürettiği belirler.

Bir anda oturduğu yerde ağlamaya başladı. Değer miydi gerçekten? Ne için yapıyordu tüm bunları? Kendisine, ailesine zaman ayıramıyordu. Hiçbir şeye yetişemez olmuştu. Ne için çalışıyordu? Para için mi?

Peki ne yapacaktı o parayla? Elindeki ile ne yapacağını bilmediği için sürekli tüketmeye başlamıştı. Evet, çok çalışıyordu ama tüketimi üretimini geçmiş miydi? Kendini altı delik bir bardağı doldurmaya çalışıyormuş gibi hissetti. Ne tüketim miktarı ne de yeri doğruydu. Ailesiyle vakit geçirmesi gereken zamanlarda çalışıyordu. “Biraz çalışayım sonra keyfini sürerim.” diyordu. Çalışması gereken zamanlarda da bunaldığını hissediyordu. Arkadaşlarına arayıp “Hadi bir şeyler yapalım” diyordu. Gel gelelim ikisinin arasındaki dengeyi oturtamamıştı. Tıpkı pantolona sığamadığı gibi hayata da sığamıyordu. Gözyaşlarını sildi.

“Bu böyle olmaz. Bir şeyler yapmak lazım.”

Okuldan mezun olduğu zamanı, o zamanki hayallerini hatırladı. O istekleri hala içten içe vardı. Öyleyse harekete geçmeliydi.

 İstekle karar aynı şey değildir der Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Neriman’ın isteklerini karara dönüştürme vaktiydi.

Artık her hafta sonu tatlıcılarda gezmek yoktu. Para biriktirip yurtdışında kısa süreli de olsa bir eğitim görmeye kararlıydı. Böylece kendini mesleğinde geliştirecek ve döndüğünde daha iyi bir iş arayacaktı. Ama önce burada çalışmaya devam etmeli ve tüketimini kısarak onu hedefine götürecek parayı biriktirmeliydi.

Hedef… Artık bir hedefi vardı. Şimdiden kendini rahatlamış hissediyordu. Çevresindeki ve zihnindeki dağınıklığın kaybolmaya başladığını hissetti. Tam o esnada odanın kapısını biri tıklattı.

-Abla müsait misin?

-Evet canım ne oldu?

-Şu yeni aldığımız kot pantolonlar var ya?

-Evet?

-Annem seninkini benim dolabıma koymuş, benimkini verir misin?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.