HUZURDA SANAT VAR!

İç çekti… Kapısına geldiği binaya bakarak derin bir nefes aldı… Ağlamamak için kendini zor tutuyordu ama gözyaşı hemen kirpiklerinin ucundaydı. Oğlu ve gelini gidene kadar sakin kalmalıydı.

Sonunda kayıt işlemleri tamamlanmış ve odası gösterilmişti. Artık huzurevindeki yeni odasında yalnızdı. Yastığına kapanarak çocuklar gibi ağladı.

- Ben… Ben… Neden buradayım?

Meliha Hanım, seksen yaşına varmış bir kadındı. Yaşamında bir sürü zorluklar, ayrılıklar ve acı anılar yaşamıştı. Bu da diğerleri gibi hatıralarında yerini alacaktı...

Ancak onca yaşanmışlığa rağmen, gözlerinde hiç sönmeyen bir ışık vardı.

Yavaş yavaş yaşadığı yeni yere alışmaya ve arkadaşlıklar kurmaya başlamıştı. O huzurevindeki diğer sakinlerden farklıydı. Bir şeyler yapmalı, hüznünü geride bırakacak bir meşguliyet bulmalıydı.

Gençliğinde, yaşamın ne kadar duygusu varsa hemen resimlere dökerdi. Fakat hayat koşuşturmasından fırçalarını bırakmak zorunda kalmış, resim yapmayı unutmuştu. Şimdilerde huzurevi, ona bu tutkuyu yeniden hatırlatmıştı.

Bir gün duvarda asılı bir tablo dikkatini çekti. Gözleri anında parladı. "Ben de yeniden resim yapmalıyım." diye fısıldadı. Ertesi sabah, huzurevinin yöneticisi Esra Hanım’a gidip fırça ve boya almak istediğini söyledi. Bu tablo, onun yıllardır unuttuğu bir isteğini yeniden canlandırmıştı. Esra Hanım onu kırmadı ve kısa sürede bir resim köşesi hazırlandı.

Bu köşe onun nefes aldığı, geçmişi unuttuğu, keyiflendiği yerdi artık. Sürekli resim yapıyordu. Huzurevindeki arkadaşlarına hediye tablolar yapıyor, onların beğenilerini dinledikçe dahada motive oluyordu.

- Hayat seni elemeden sen kendini eleme…

- O ne demek şimdi Selma?

Selma, Meliha Hanımın huzurevindeki oda arkadaşıydı. İlk günden bu yana ona yoldaşlık etmiş, acısını biraz da olsa hafifletmişti.

- İlk geldiğin gün, gözlerindeki hüzün aklıma geldi. Şimdi de hayata tekrar tutunuşun. Ne güzel oldu böyle. O yüzden söyledim. Hayata yeniden tutunmak için hep bir seçenek var.

Meliha Hanım, bu söz üzerinde çok düşündü. Evet, bir çözüm bulmuştu. Kendince burada kalabilmenin yolunu bulmuştu. Sanatla huzurevinde kalabilmeyi başarmıştı.

Hayatın her anında, böyle değil miydi?

Son ana kadar pes etmemek, o yokuşu sabırla çıkabilmek. Ve kendine güzel sebepler oluşturabilmek.

İnsan sebeplerini sevmeli hayatta. Yoksa varacağı yol zulüm olur ona. Tabii öncesinde varmak istediği bir yolu olmalı. Amacı olmalı insanın.

İnsanı bu hayatta umutsuz bırakan en büyük şey, amacının olmamasıdır. O yüzden herkesin sebebini sevdiği bir amaç bulması gerekir önce. Bazen huzurda, bazen sanatta...

Bir gün Yönetici Esra Hanım, odaları gezerken Meliha Hanımın da odasına geldi. Odanın her yerinin tablolarla dolu olduğunu görünce sordu;

- Eeee, ne zaman açıyoruz sergiyi?

- Sergi mi? Ben mi? Yok canım!..

- Evet, huzurevinin koridorlarını sergiye dönüştürelim. Her gelen ziyaretçi senin eserlerini görsün.

- Olur mu gerçekten? Benim sergim?

- Olur, tabii ki! Serginin adı da ‘’Huzurda Sanat Var’’ olsun.

Meliha Hanım bu kez sevinçten ağlıyordu...

İşte sergimiz...

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi”, programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.