EKSİ(K)LERİMİZ

“Anne bu yine takıldı ya! Bıktım artık, ne zaman rahat rahat geçeceğim kapılardan. Ne zaman kimse yardım etmeden hareket edebileceğim.”

Bir yandan söylenmeye devam ediyor, bir yandan da takıldığı yerden kurtulmaya çabalıyordu.

“Şu kapıları yaparken hiç mi düşünmemişler, gücüm olsa tüm duvarları yıkmak istiyorum. Sığmıyor işte, tekerlekli sandalye ile bu kapıdan geçemiyorum.”

Ezgi, 6 Şubat depremlerinde yıkılan evlerinin enkazında kalmıştı. Bundan dolayı vücudunun birçok yerinde yaralar meydana gelmiş ve özellikle ayaklarına gelen duvarlar yüzünden ayaklarını kesmek zorunda kalmışlardı. Ayrıca kardeşlerinden birini de depremde kaybetmişti.

Yirmi iki yaşında üniversite son sınıf öğrencisi olduğu halde okula tekerlekli sandalye ile gitmek istemediği için de kaydını dondurmuştu. Hatta o direkt kaydının silinmesini istemiş fakat ailesi ilerleyen zamanlarda kararı belki değişir diye onun bu isteğini gerçekleştirmemişlerdi.

“Ya anne nerede kaldın? Ne kadar zamandır sana bağırıyorum. Her şeyi iyice zorlaştırıyorsunuz!”

Küçüklüğünden bu yana en ufak detaylara takılan, pek çok şeye kulp bulan biriydi. Bulundukları sitede de kavga etmesiyle bilinirdi. Annesi ne yapsa da onun bu özelliğini değiştirememişti.

Okulda da aynı davranışları sergilemeye devam ediyordu. Öyle sinirli biri değildi ama ani tavırları vardı. Bu özelliğinin avantajlarını da görüyordu. Ezgi tez canlılığıyla okulun her türlü hız isteyen yarışmalarında da birincilik elde etmişti. Okulunun bulunduğu ilçede namı yayılmaya başlamıştı. Bu durum hırslı olmasını da beraberinde getirmişti. Her başarıdan sonra bir sonrakini elde etmek için tüm gayretini gösteriyordu.

Tam ilçeler arası yarışlar başlayacakken babasının işlerinden dolayı şehir dışına çıkmak zorunda kalmışlardı. Daha ne güzel yarışlar kazanacaktı ama artık İstanbul’dan ayrılma vakti gelmiş, yeni bir sürece geçiş başlamıştı. Hayat onun için ufak ufak işaretleri veriyordu. Fakat onun isteklerinin aktif olması bunları görmesini engelliyordu. Bu durum hırsı ve öfkeyi de beraberinde getirip davranışlarını asileştirmişti. Başta ailesi olmak üzere önüne engel koyan, istediklerini gerçekleştirmesine mani olan herkes ile zıtlaşmaya başlamıştı.

Ah, bir bilseydi keşke, kontrol dışında gelişen olayların aslında kişiyi güçlendirmek için geldiğini...

Lise çağı bitip üniversite dönemi geldiğinde sırf ailesine inat, marjinal bir bölüm tercih etmiş, adeta onları cezalandırmak istemişti. Zihninde oluşturduğu ön yargılar ve hayatın onun başarısını engellemeye çalıştığını düşünmesi onu bu karara itmişti. Üniversiteyi bitirmeye bir dönem kala beklenmeyen deprem ile de hayatının ikinci şokunu yaşamıştı. Yetiştirilme sürecinde her isteği yerine gelen bir çocuğun, genç kız olduktan sonra pek bir şeyden memnun olması beklenemezdi, tabii..

Ayaklarını alan hayat, aslında şu anda ona pek çok avantaj da sunmuştu. Masa başı iş teklifi gelmişti henüz bu genç yaşında. Komşuları değişmiş, cana yakın insanlarla dolmuştu etrafı… Fakat hayatının dezavantajlarına odaklanan Ezgi, buraları görmekte zorlanıyordu. Hayat bir şeyi aldığında aslında pek çok şeyi de veriyordu. Kişinin kıyası bir başkasıyla olduğunda, onun hayatını istediğinde problem oluyordu. 

Hayat avantajı ve dezavantajı paket halinde vermekteydi.

O avantajlara talip olan kişi gerçekten onun dezavantajlarını da beraberinde ister miydi?

Eksiklerimiz gerçekten eksilerimiz miydi? Eksilerimizin yanında hiç artımız yok muydu? İnsan neden sadece olmayana odaklanır? Olanlar bizi biz yapan şeyler değil midir?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.