TIPATIP AYNISININ BİRAZCIK FARKLISI

Tertemiz yaptığı tezgâhın üstüne kocaman ince açılmış yufkasını serdi, yaptığı harcı özenle yufkanın her yerini ıslatacak şekilde yaydı ve diğer yufkayı ıslanmış yufkanın üzerine yavaşça bıraktı. Hızlı olsa yufkalar yırtılabilirdi o nedenle seri ama yavaş hareket ediyordu. Hız her zaman işine yaramıyordu bazen de yavaşlamalı ve sabretmeliydi insan…

Börekleri fırına atınca çocukların kahvaltısı için hazırlıklara başladı. Kahvaltılıkları dolaptan seri bir şekilde çıkarırken göz ucuyla da mutfak tezgahındaki notlarını tekrar ediyordu. Üç çocuktan sonra işlerini seri bir şekilde ucu ucuna ekleyerek yaşamaya alışmıştı. Eskiden de becerikliydi ama hem iş, hem çocuklar onu daha da pratikleştirmişti. 

Hayatın ona öğrettiği bu pratikliği çok işine yaramıştı elbette ama onun şimdi öğrenmesi gereken bazen pratikliğini bir kenara bırakıp sabırla başkalarının yapmasını beklemekti. Çünkü onun bu pratik hali başkasının yapmasını bekleyemeyecek bir sabırsızlığa neden olmuş “aman şimdi onu kim bekleyecek mıy mıy” derken tüm işi kendi yapmaya başlamıştı. 

İş arkadaşlarının işine gelen bu durum evde de farklı değildi. İnsanlar sorumluluğu alacak birini buldu mu zaten hemen salardı kendini. İşte böyle böyle etrafındaki herkesi rahatlık tuzağına sokmuştu. İşte bunu halletmek de zor olmuştu ama en zoru rahatlık tuzağına sokup bir şey beceremeyen çocuklarını dönüştürmeye çalışmaktı. Bunu nasıl yapacaktı?

Aslında insan bu hayatta ne yapıyorsa kendine yapıyordu. Birbirine yakın yaşları olan Beyza ve Zeynep küçükken nasıl da mutfakta kurabiye yapmak için yarışırdı. Onlara aman ben hallederim sen bulaştırma şimdi elini diye diye çocukları kendi elleri ile bozmuştu. Çocuklar süpürmek istese şimdi olmaz sen bilmezsin diyerek ellerinden almıştı süpürgeyi, sen taşıma kırarsın, sen dokunma bozarsın derken derken kendi bacağına sıkmıştı…

Onlara kendi güçlerine ve yaşlarına uygun sorumluluklar verecekti.

Şimdi kahvaltılıkları çıkarıyor ama domates ve salatalıkları doğraması için Zeynep’e bırakıyordu, tabak, çatal ve bardakları çıkarmak en küçüğün Hatice’nin işiydi. En büyükleri olan Beyza ise ocak kısmını halledecekti. Yaşlarına göre yapabilecekleri işleri bölüştürdüğünden beri kendisi de daha az yorulur hale gelmişti.

İnsan nasıl bozulduysa yavaş yavaş da düzeliyordu. Ama bunu da fark etmesi biraz zaman almıştı. İstiyordu ki bozduğu çocukları hemen düzelsin ama hayat ona yine sabretmeyi ve istikrarla devam etmesi gerektiğini öğretiyordu.

İnsan net yani kararlı olsun yeter ki… O netliği gören çocukları da iş arkadaşları da zamanla su gibi yolunu bulmuştu. 

İnsan yeter ki öğrenmeye devam etmek istesin. Hayat aslında ona hep bir şeyler öğretmek istiyordu…

Menekşe, problemleri karşısında şikayet etmeyi bıraktığında mutlaka bir çözümü olduğunu fark etmişti. Bunu fark ettiğinden beri hayatında çok şey değişmiş hatta dönüşmüştü… 

Menekşe eski Menekşe değil, çocuklar eski çocuklar değil, iş arkadaşları eski iş arkadaşları değildi artık.. Tıpatıp aynısının birazcık farklısı..

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.