ŞİMDİ KÜÇÜK BİR ARA…

İyi bir evlat yetiştirmeyi istemek…

Elif bir taraftan mutfakta uğraşıyor, diğer taraftan Selim’e sesleniyordu.

-Oğlum, bırak şu elindekini, bak hala ödevinin başına oturmadın.

Elif tekrar elindeki işine geri döndü, akşam yemeğini yetiştirme telaşındaydı. Eşi Enver neredeyse gelmek üzereydi. Bir taraftan da hazırladığı yemekleri, masaya götürüyordu. Her masaya bir şey götürdüğünde, Selim’e bir şey söylüyordu.

-Bu kaçıncı söyleyişim, neden anneyi dinlemiyorsun. Çabuk kalk, baban gelmek üzere. Geç şu dersinin başına!

Elinden tableti alıp çalışma masasının kenarına bıraktı. Ama o odadan çıkınca, Selim hemen tableti geri alıp oyuna devam etti.

Elif sinir ve bıkkınlıkla iç çekti. Kendisinin ve kardeşinin çocukluğunu düşündü. Kimse onlara ne yapmaları gerektiğini söylemezdi. Ödevler yapılır, sofra kurmaya yardım edilir ve sokaktan eve ne zaman dönüleceği bilinirdi. Çocukluğundaki yokluğu, imkansızlıkları düşündü. Sadece maddi şeyler değildi bunlar. Elif’in çocuğuyla ilgilendiği gibi annesi hiçbir çocuğuyla ilgilenmemişti. Ödevlerinden, arkadaşlarına kadar her şeyini bilir ve yakından takip ederdi Selim’in. Peki ne olmuştu da kendi çocuğuna laf geçiremez hale gelmişti?

Mutlu bir evlilik kurmayı istemek…

Mehmet ile Nazlı genç yaşta iş ortamında tanışmışlardı. İlişkilerinin başında her şey çok güzeldi. İkisi de gezmeyi, farklı yerler görüp farklı şeyler denemeyi seviyorlardı. Mehmet her hafta sonu araç kiralıyordu. Şehirden uzakta kahvaltılar, göl manzarası eşliğinde kahveler… Her şey ikisinin de hayal edebileceğinden daha güzeldi.

Şimdi ise o günlerin üzerinden yıllar geçmişti. Evlenmişlerdi ve iki çocukları olmuştu. Nazlı eve ve çocuklara yetişemediğinden işten çıktı. Çocukların masrafları, ev kirası, kredi kartı borçları derken… O ilk günlerdeki gezmelerden eser kalmamıştı. Nazlı sürekli mutsuz ve gergindi. Eski günlerdeki gibi gezmek, kahvaltıyı dışarıda yapmak veya en azından haftada birkaç kere akşam dışarda yemek istiyordu. Ama buna ne maddi durumları ne de Mehmet’in iş yoğunluğu izin veriyordu. Mehmet ise hem maddi kaygılardan hem de eşinin taleplerinden çok bunalmıştı. Mehmet ilişkilerinin başındaki mutlu Nazlı’yı, Nazlı ise bir dediğini iki etmeyen Mehmet’i özlüyordu. Her şey hayal ettiklerinden daha güzel başlamışken, ne olmuştu da hayatları hiç beklemedikleri bir noktaya varmıştı?

Başarılı bir iş sahibi olmayı istemek…

Kenan, dededen kalma atölyesinde, siparişleri gözden geçiriyordu. Dedesi küçük bir tezgâhla işe başlamıştı. Torun ise, bugün elli çalışanlı, modern makinalı bir iş yerinin sahibiydi. Dededen babaya, babadan oğula büyüyerek geçen bir iş olmuştu onlarınki. Her nesil kendi dönemini başarı ile götürmüştü.

Kenan, akıllı bir iş insanıydı. Dedesinin, babasının kendine öğrettiklerini dikkatlice dinlemiş ve uygulamıştı. Dedesi de, babası da ona hep şöyle nasihat etmişti: İşler her zaman çok iyi ya da her zaman çok kötü olmayacak. Sen işler iyi iken elinde tutmayı bilmelisin ki, işler kötü iken ayakta durabilesin. İnsanlardan, para elbette kazanacaksın. Asıl derdin, onları doğru anlamak ve ihtiyaçlarını gidermek olsun.  

Kenan dedesinin ve babasının bu sözlerini hiç unutmadı. Krizler oldu, salgınlar oldu. İşlerin hakikaten büyüklerinin söylediği gibi durma noktasına geldiği zamanlar oldu. Ama o, ayakta kalmayı başaran, nadir iş insanlarından birisiydi.

 

İyi bir gelecek ve kariyer istemek…

Utku, ortaokuldan beri oynadığı oyunlara kafa yormaya bayılıyordu. Hem de sadece çoğu yaşıtı gibi oynama kısmına değil. Bu oyunların tasarlanması, yazılımı, görselleştirmesi… Kafasına koymuştu, bunun üzerine eğitim alacaktı. Ortaokul ve lise hayatı boyunca bu konu ile ilgilendi. Üniversite tercih zamanı geldiğinde, diğer arkadaşları gibi hiç kararsız kalmadı. Çünkü yapacağı işi çok önceden ortaokul sıralarında kafasına koymuştu.

Üniversite sınavlarına hazırlanırken, arkadaşları zaman zaman gelir ona takılırlardı;

-Oğlum bu günler bir daha gelmeyecek, hadi akşam buluşuyoruz.

-Bak bu hafta sonu kaçıyoruz, deniz, kum bizi bekliyor.

-Daha sınava dünya kadar zaman var, çalışırız.

Utku’nun da içi gidiyordu ama sınav tarihi adım adım yaklaşıyordu. Ve bu sınav onun geleceğiydi. Çocukluk hayallerine adım adım ulaşmak için çaba sarf etmişti. Şimdi meyve toplama zamanı yaklaşıyordu.

Şimdi küçük bir ara…

İnsanın bu hayatta bitmek bilmeyen istekleri vardır. Kimi zaman istekleri ve ihtiyaçları karışsa da, insan hep ister. İyi bir iş, iyi bir eş, kariyer, evlat sahibi olmak… Bu liste uzayıp gider.

Ancak insana hayat her zaman istediği sonucu vermez. Sorunda burada başlar zaten: Bu isteklerin  bir çoğu  sonuç kısmıdır. Sonuç ise insanın kontrolünde değildir. Bu yüzden insan kontrol edebileceği kısımla; oluşturduğu sebeplerle ilgilenmelidir. İnsan kontrol edebileceği kısma odaklandığında sonuç ne olursa olsun durumdan şikayet etmez. Çünkü işin en başında elde edeceği sonucu değil, o sonuca giden yolda vereceği emeği seçmiştir. Bu yüzden insan isteklerinin karşılığının ne olacağını öngörebilmelidir. Böylece sonuç ne olursa olsun geri dönüp baktığında “iyi ki” diyebilir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.