JENNIFER LOPET

                       

Nefes nefese koşmaya devam ediyordu. “Dayan Sevilay, az kaldı kızım, biraz daha...”

“Arkadaşlarım gezerken, sevgilisiyle sinemaya giderken ya da boğaza nazır dondurma yerken, şu çektiğim çileye bak!” diye içinden geçirirken artık yerde kan ter içinde boylu boyunca uzanıyordu. Sonra buna bir süre daha dayanması gerektiğini düşündü. Zayıflayınca her şeyin düzeleceğine inanıyordu. Herkes Barbie bebek gibiyken o tombul bir kuşa benziyordu. Annesi bile ona “Tombiğim!” diye hitap ediyordu. Dalga geçmediğini biliyordu fakat artık canına tak etmişti. Zayıflamayı kafasına koymuştu. Sevilay bu kararı ilk aldığı günü hatırladı... 

               

Zehra ile sinemaya gitmişler ve sonrasında yemek yemeye geçmişlerdi. Hafta sonu Kadıköy sokakları çok kalabalıktı. Her yokuş yukarı çıktığında sanki canı da çıkacak sanıyordu. Kalbinin çarpmasını, sık sık mola vermelerini hatırlıyordu. Arkadaşının, hoşlandığı çocuğun onunla nasıl dalga geçtiğini anlatmasına kırılmıştı. O günden sonraki hedefi zayıflamak ve güçlenmekti. Peki, ama nasıl olacaktı? Bir yandan tatlılar, smoothie’ler, burger’ler, pizza’lar... Nasıl bırakacaktı onları? Neden doyduğu halde yemeye devam ediyordu? Sevilay tüm bu soruların cevabını düşünürken arkadaşının gönderdiği mesajın sesiyle dikkati dağıldı. 

 

⎯      Farklılıklarımız zenginliktir. Kendini ve çevreni yeniden tanımak ister misin? 

 

O da şunu yazdı: 

 

⎯      Ben farklılığın zenginlik olduğuna inanmıyorum. Çoğu kızdan kilom fazla birbirimizden farklıyız. Eğer bu bir zenginlik olsaydı, ben de böyle hissederdim. Ben kendimi değiştirmek, yeniden tanıtmak istiyorum. 

 

Lise arkadaşının gittiği kursu ve sürekli paylaştığı afişlerini görüyordu. Çok da umursamıyordu. O an sadece içinden geleni yazmıştı. Nuray'ın cevabı gecikmemişti: 

 

⎯      Kendini değiştirmek yerine, potansiyelinin farkına varmak ister misin? Herkesle kıyas yapmak yerine, kendini dününle kıyaslayarak mutlu olmanın bir yolu var desem ne dersin?

 

Hiç bir şey yazamamıştı. Dünüyle kıyaslamak da ne demekti? Dünkü Sevilay ile bugünkü Sevilay arasında fark yoktu. Düşünmeye başladı. Hayır, vardı... Bugün artık vazgeçmeyi seçmişti. Dün bunu düşünmemişti bile. “Tamam, geliyorum.” dedi. Dikkatlice anlatılanları dinliyordu. Dinledikçe de zihninde yeni keşifler başlıyordu. İnsanları dış görünüşüyle tanımlamak yerine soyut farklılıklarımızı keşfediyordu. Bunun çevresinde ki en güzel örneği Nuraydı. Buraya gelene kadar bunu fark edememişti.

 

Nuray’ı düşündü. Onun bu eğitimleri vermeden önceki halini. Bu eğitimlerden beri, Nuray çok başka biri olmuştu. Gözlerinin içi parlamaya, kendinden eminliği artmaya başlamıştı. Dış görünüşü, giyimi ve zayıflaması da peşi sıra farklılaştı. Üstelik Nuray kendisinden daha uzun ve daha yapılıydı. Ama bunu hiç sorun etmiyordu. Tuhaf bir çekiciliği vardı. Önceden giyimine, görünüşüne çok zaman ayıran biri idi. Dışarıdan biri onu görünüşü konusunda eleştirdiğinde hemen o detay takılır kalırdı. Şimdi öyle değildi herkesin ne dediğini umursamak yerine, kendini geliştirmeye konsantre olmuştu. Artık sonuçla insanların dedikleriyle değil de O, sebep oluşturmaya odaklanacaktı. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; Sebeplerinizi değiştirmediğiniz müddetçe sonuç da değişmeyecektir. O, bu zamana kadar hep sonucu, Barbie bebek gibi olma hayalini istiyordu. Peki, bunun için ne yapıyordu? Koskocaman bir hiç! Tatlılar, smoothie’ler, burger’ler, pizza’lar tüketmekten vazgeçemiyordu. Şimdi ise o haline gülüyordu. Nuray’ın daveti onda çok büyük dönüşümlere vesile oldu. 

İnsan sebep oluşturmadıkça, şikâyet eden, mutsuzluktan çıkamayan bir tipten daha fazlası olamıyordu. Üstelik beklentisi neden dışarıdandı ki? Bu sorularla birlikte, bir sonraki haftayı bekledi ve hemen bir karar aldı. Madem sebeplerle sonuçları değişecekti, o zaman yediği herşeye dikkat edecekti. Paketli ve rafineri gıdalar, yok...  Sadece ev yemekleri yiyecekti. İlk üç gün kolay geçerken, dördüncü gün artık dışarıdan burger söylemek istiyordu. “Hayır! Biraz daha sabret.” dedi kendisine. “Başka ne yapabilirim?” diye düşündü.  “Spor!” Isınma hareketlerinin olduğu bir video açtı. Onu yapmak rahatlattı. Canı çok istediği zaman dışarıya koşmaya çıkmıştı. Artık daha mutluydu. Bu duruma çok şaşırdı.  Oysa bu yolda acı çekeceğini, sinirli birisi olacağını zannediyordu. Şimdi ise sabrı gelişiyor ve özgüveni kendisine geliyordu. 

Sevilay, eğitim bittiği zaman Nuray'a “Uygulamanın sadece benimle alakalı olacağını anlamamın bu kadar zor olacağını söyleselerdi, asla inanmazdım. Hayatta ödediğimiz her bedelin bir karşılığı varmış.” dedi. Düşüncede sadece zayıflamak istemişti ama şimdi o, kendisini tanıyan ve çevresindeki insanları anlamaya başlayan, dününden daha mutlu bir Sevilay olmuştu.

Prenses olmak için Barbie gibi görünmeye gerek yok diye düşünür oldu. Hatta prenses kelimesinin anlamı onun için değişmişti. Prenses demek zayıf olmak anlamında değildi.. Artık değişim değil, dönüşümü için adım atıyordu. Doğru sebep oluşturan. Sevilay zayıflamıştı ama verdiği sadece kiloları değildi. Hayatındaki gereksiz yorum yapanları da bırakmıştı. Ondan beklentisi olanları çıkarmıştı, gereksiz yüklerinden kurtulan biri haline gelmişti. Peki, şimdi dününden iyi miydi? Evet. Daha da iyi olabilirdi. Bu öykünün başrolü oydu. Kimseyi hayatının başrolü yapmayacağını bilerek havluyla yüzünü sildi ve koşmaya devam etti...

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.