Bir Tabak Helva mı, Sosyal Medya mı?

Hızlıca marketten aldığı malzemeleri mutfağın tezgahına koydu. “Akşama da az bir vakit kaldı, bir an önce bu helvayı kavurmam gerekiyor.” diye düşündü. Hatice’nin oturduğu site, küçük bir siteydi. Arada birkaç komşusuyla ayaküstü selamlaşır, sohbet ederdi. Ama çok yakın olduğu sürekli görüştüğü bir komşusu yoktu.

Bu kandil gecesi helva kavurup komşularına dağıtmak istedi. Helvanın kokusu bütün siteyi sarmıştı. İyice hava kararıp akşam olmuştu. Akşam vakti komşularının da evde olabileceğini hesap ederek helvayı dağıtmaya başladı.

 

Tek tek komşularının kapısını çaldı. Kimisi kapıyı gülerek açıp helvasını aldı. Kimisi “Biz yemeyiz, teşekkür ederiz ziyan olmasın.” diyerek geri çevirdi. Kimisi çok şaşırmış bir ifadeyle, “Ne demek oluyor bu?” gibi bir bakışla aklındakileri ifade etti. Kimisi evde olmasına rağmen kapıyı açma nezaketinde dahi bulunmadı.

Elinde birkaç dolu tabakla geri döndü.  “Ah ah!” dedi. “Bizim çocukluğumuzda kandiller böyle miydi?” Bizim çocukluğumuzda bütün komşular kandil gecesi helva yapma yarışına girerdi. Evlerde kocaman tencerelerde helvalar pişer, pişen helvalar konu komşuya dağıtılırdı. Helva yapamayan da pişi kızartırdı.

Konu komşuya dağıtılan;  bazen  bir tatlı, bazen börek olur. Bazen de köyden gelmiş bir üzüm, bazen bir tarhana. Sonrasında tabağını boş vermeyeyim dedikçe de o tabaklar üst üste birikirdi. Komşular kapı kapı gezer de bu kimin tabağı diye sahibini bulmaya çalışırdı. Mesele, bu mübarek günlerde birilerini hatırlayıp birbiri için dua etmek, hal hatır sorup gönül almak değil miydi? 

Ne olmuştu da insanlar bu kadar değişmişti?

Birçok şey eskisi gibi değildi. “Neden ilişkiler bu kadar mesafeli, neden eskisi gibi komşuluk yok?” diye düşünmeye başladı. Eskiden bahçeli evlerde otururduk ,çoluk çocuk ağaç tepesinden inmezdik. Bahçemizde sebze meyve yetiştirir, hayvan beslerdik. Evlerde veya bahçelerde toplanır,  saatlerce sohbet ederdik.Şimdiyse  yüksek yüksek binalarda alt kattaki komşumuzdan bihaber  yaşıyoruz. Değil helva, hasta olsak  çorba getirenimiz yok. 

 

Artık her evde en az bir bilgisayar ve yediden yetmişe herkesin telefonu var. İnsanların oyalanacağı sosyal medya uygulamaları var! İnsanlar bilgisayar, cep telefonu gibi teknolojik aletlerle o kadar iç içe ki… Neredeyse kandil, bayram hatta doğum günü kutlamalarını bile internetten yapar olduk. “Sosyal medyada çok vakit geçirmek, ilişkileri koparmış olabilir mi?” diye düşündü.

İnsanlar birbirleriyle görüşmekten ziyade sosyal medyada sohbet eder hale geldi. Çünkü bunun kimseye bir zahmeti yoktu. Halbuki tüm bu araçlar insanlar daha kolay iletişim kursun diye vardı. Gerçekten iletişim kurmak adına da büyük bir avantaj sağlıyorlardı.

Aslında teknoloji, hayatımıza birçok kolaylıkla beraber birçok zorluğu da getirmişti.

İmkanların artması insanların birbirleriyle iletişim kurma ihtiyacını mı azaltmıştı?

Hatice bir an kendi lise yıllarını hatırladı.  O zamanlar cep telefonu yoktu. Sokaklarda ankesörlü telefonlar vardı. Herkesin elinde bir jeton, kulübenin önünde sıralar olurdu. Amaç sadece bir jetonla bir dakika da olsa, biriyle sohbet edip hâl hatır sormaktı. Bazen randevulaşmak ya da özel bir günde arkadaşlarla buluşmayı organize etmek için o kulübenin başına gidilirdi. Ya o meşhur Taksim Meydanı’nda ya Bakırköy Tren İstasyonu’nda ya da Kadıköy İskelesi’nde saat 13:00’ te buluşulurdu. Ya minibüsü ya da otobüsü kaçırdığından, gecikse de beklenilirdi. Çünkü cep telefonu olmadığı için arayıp nerede olduğunu soramazdı. O yüzden herkes vaktinde buluşma yerinde olmaya özen gösterirdi. Görüşülecek vakte de insana da kıymet verilirdi. O buluşma bütün gün sürer ve konuşacak, bitmek bilmeyen bir sürü konu olurdu. Kimse eve dönmek istemezdi.

“Hey gidi günler hey”, dedi hasretle.

 

“Keşke her şey eskisi gibi olsa… “

Aslında bu insanın elinde olan bir durumdu. Hatice uzun uzun düşündükten sonra karar verdi. Belki hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı ama o,  eskisi gibi arkadaşlarıyla yüz yüze görüşmeyi tercih edecekti. Telefonda ya da sosyal medyada değil. Bunun için emek harcamak ve zaman ayırmak, o insana gösterilen bir hürmetti onun için.

“Kararla eylem arasına vakit koymamak gerekir.” diyerek, telefonu eline aldı ve beş senedir görüşmediği arkadaşı Oya’yı aradı:

-Oya’cığım selam, nasılsın?

-Aaa merhaba Hatice çok şaşırdım! Çok şükür iyiyim sen nasılsın?

Arkadaşı Oya uzun bir telefon görüşmesi olacağını düşünerek söze başlamıştı ki Hatice sözünü  kesip:

-Bana bak, sana ne diyeceğim. Telefonla konuşsak saatler sürer, hafta içi ne gün müsaitsin? Bir kahvaltı planlasak ne dersin, eskisi gibi de sohbet ederiz.

Arkadaşı Oya, şaşırmıştı. Uzun zamandır kimse ona bu şekilde bir teklifte bulunmamıştı.

“Tabi ki arkadaşım, çok  güzel olur. Eski günleri yâd ederiz, ben de seni çok özledim. Görüşmek iyi gelecek ikimize de. Hem sana anlatacağım çok şey var, çok.” dedi.

Hatice telefonu gülümseyerek kapattı. Sonra bir elindeki son model akıllı telefona bir de tezgahta duran komşularına veremediği helva tabaklarına baktı. Bu gece şahit olduklarını  hatırladı. Gecenin sonunda da sebep olduğu buluşmayı.

 “Vay be!” dedi kendi kendine. Kimin aklına gelirdi ki bir tabak helvanın insanları böyle birbirine  yakınlaştırabileceği.

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerle bugünümüzü 

ve yarınımızı tasarlamamızı sağlayan bir gerçeklik ilmidir. 

Bireylerin problemlerini doğru tespit edebilmeleri ve çözüme 

ulaşabilmeleri için stratejiler sunar.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla 

mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara 

hedeflerine ulaştıracak yöntemler gösterir.